تأثیر آموزش مهارت های هم دلی بر عملکرد هم دلانه پزشکان خانواده دانشگاه علوم پزشکی جهرم

مقدمه: هم دلی یکی از اجزای مراقبت از بیماران است. اجماع عمومی بر این است که هم دلی در ارتباط پزشک و بیمار حیاتی است و بنابراین مقوله مهمی در آموزش پزشکی می باشد، اما چالش اساسی در این است که آیا مهارت هم دلی قابل آموزش و یادگیری است؟ هدف از انجام این مطالعه بررسی تأثیر آموزش مهارت هم دلی بر عملکرد هم دلانه پزشکان عمومی خانواده است. روش ها: این مطالعه نیمه تجربی در سال 1388در دانشگاه علوم پزشکی جهرم انجام شد. جامعه پژوهش پزشکان خانواده جهرم و بیماران آنها بود. نمونه گیری پزشکان به روش سرشماری و نمونه گیری بیماران به روش آسان بود. کل پزشکان خانواده وارد مطالعه شدند. به ازای هر پزشک، 5 نفر از بیماران او وارد مطالعه گردیدند، بنابراین در حدود 20 پزشک خانواده. 10 نفر در گروه تجربی و10 نفر در گروه شاهد وارد پژوهش شدند. همچنین 100 بیمار در مرحله قبل از آموزش (50 بیمار از پزشکان گروه تجربی و50 بیمار از پزشکان گروه شاهد) و 100بیمار نیز بعد از آموزش (جمعاً 200بیمار) وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد هم دلی جفرسون بود که به روش مصاحبه با بیماران تکمیل گردید. داده ها با استفاده از آزمون آمار توصیفی (فراوانی مطلق و نسبی) وآزمون تی مستقل و تی زوج تجزیه و تحلیل شد. نتایج: مقایسه میانگین نمرات عملکرد هم دلانه پیش آزمون در گروه شاهد (39/0±83/1) و تجربی(20/0±85/1) تفاوت آماری نشان نداد (673/0p= و 423/0=t). اما مقایسه میانگین و انحراف معیار نمرات عملکرد هم دلانه در گروه های تجربی (45/0±95/2) و شاهد (33/0±82/1) بعد از برگزاری کارگاه آموزشی برای پزشکان گروه مورد تفاوت معنادار نشان داد (000/0p= و 19/14=t). نتیجه گیری: مداخله ما برای آموزش مهارت های هم دلی در ایجاد تغییر قابل ملاحظه در عملکرد هم دلانه پزشکان مؤثر بود. هم دلی یک مهارت قابل یادگیری و آموزش می باشد.